خدا انسان را آفرید ، به او انسانیت بخشید ، از خود در او دمید سپس او را روی زمین فرستاد تا با انسانیتی که به او داده بود خدا را در وجود خود پیدا کند و بعد به خدا بازگردد .
و انسان به زمین آمد و نه تنها خدا را پیدا نکرد بلکه انسانیتش را هم گم کرد و روی زمین سرگردان شد …
روی زمین به دنبال خود گشت و به دنبال انسانیتش ولی پیدا نشد …
انسانیت همان هنگام که روی زمین از انسان جدا شد از بین رفته بود … و انسان بدون انسانیت دیگر آسمانی نبود و انسان زمینی پابند زمین بود … پس به دنبال انسانیت زمین را گشت غافل از اینکه انسانیت از مدتی قبل به آسمان برگشته بود … و انسان زمین را می گشت … و تمام زمین را گشت ، آنقدر گشت تا خسته شد . از خستگی  روی زمین نشست ، از خستگی خوابید و از خستگی مرد …
پس در صور دمیده شد . انسان زنده شد ، بدون انسانیت … و انسانیت را در آسمان دید ، درست کنار خدا …
و خدا او را بالا برد درست تا کنار انسانیت … ولی او هیچ شباهتی به انسانیت نداشت او حتی از شکل انسان نیز خارج شده بود ! پس نتوانست بالا بماند … سقوط کرد … یک جسم ظاهرا انسان بدون انسانیت تحمل بالا ماندن ندارد …
و انسانیت بالا بود …درست پیش خدا …